Malin Brundin vond acht jaar geleden het skelet van een meisje. Nu de zaak als cold case heropend wordt, is ze als politieagente opnieuw nauw betrokken bij deze gruwelijke vondst. Haar collega Peter verdwijnt tijdens het onderzoek terwijl hij op pad was met profiler Hanne. Hanne lijdt aan beginnende dementie en heeft haar ziekte verborgen weten te houden voor haar omgeving. Ze schrijft alles op in haar dagboek, wat daarmee haar geheugen is. Ze is haar boekje kwijt, en weet zich niet meer te herinneren wat er met Peter gebeurd is. De 14-jarige Jake vindt het dagboek terwijl hij gekleed in de jurk van zijn overleden moeder door het bos loopt. Hij schaamt zich hiervoor en kan dus niet zomaar naar de politie gaan, en besluit het dagboek te lezen.

Hoge verwachtingen

Dat bestsellers en prijswinnende boeken vaak niet de beste boeken zijn, bewijst dit boek wel. Het boek werd gekozen tot beste Zweedse thriller van 2017 door de Swedish Crime Writers’ Academy en werd onderscheiden met de Glass Key Award 2018, zo staat te lezen op de achterflap. Dit schept hoge verwachtingen, die helaas niet worden waargemaakt. Het verhaal sleept aan. In basis is het een interessant verhaal, maar het is niet spannend. Het lijkt alsof een ongeoefende verteller het verhaal rond een kampvuur vertelt, in plaats van dat een ervaren thrillerschrijfster dit zorgvuldig in een boek doet. Grebe leek meer belang te hechten aan moraliseren, dan aan een goede thriller te schrijven.

Moraliserend

‘Dagboek van mijn verdwijning’ kent namelijk veel actuele maatschappelijke thema’s. Zo gaat het over (de gevolgen van) pesten, en over vluchtelingen en vreemdelingenhaat. Door de toon waarop deze thema’s aan bod komen, komt Grebe over als een zedenpreker. Alsof dat nog niet genoeg is, spreekt ze de lezer in haar nawoord als een ware schooljuf toe.

Dementie

Het boek is vlot te lezen. Het is opgebouwd uit vele korte hoofdstukken en Malin en Jake komen omstebeurt aan het woord. Via Jake, die het dagboek van Hanne leest, leren we Hanne kennen. In de laatste hoofdstukken komt ze zelf aan het woord. Het vertelperspectief van Hanne door middel van het dagboek is leuk gevonden, maar het thema van (beginnende) dementie komt verder nauwelijks uit de verf. Een gemiste kans, want dat had het verhaal zeker de nu ontbrekende diepgang gegeven.

Sombere sfeer

Waar Grebe wel goed in slaagt, is het neerzetten van een sombere sfeer die heerst in het dorpje Ormberg. De koude van het seizoen is voelbaar, net als de kilte van de bewoners. Het is een klein dorp, ons-kent-ons, en er is geen plaats voor buitenstaanders, zeker niet als ze van buiten Zweden komen.

Conclusie

Het verhaal en de insteek van ‘Dagboek van een verdwijning’ zijn veelbelovend, maar de uitwerking door Grebe stelt teleur. Het is een aardig verhaal om te lezen, maar het maakt de gecreëerde verwachtingen niet waar.