Tien jaar lang wordt er ieder jaar met kerst een vrouw vermoord, telkens worden zij op identieke wijze gevonden: naakt, met doorgesneden keel en gewassen. Donald Anderson wordt gevat als dader en daarmee lijken deze zaken opgelost. Totdat er opnieuw op dezelfde wijze vrouwen worden vermoord. Niet alleen meer met kerst, maar meerdere snel achter elkaar. Saillant detail: Anderson is recent door een medegevangene vermoord. Is er sprake van een copycat? Inspecteur McLean onderzoekt de zaak en wordt daarmee geconfronteerd met zijn eigen verleden, want het laatste slachtoffer van Anderson was McLeans verloofde Kirsty.

Weinig origineel
‘Het boek der zielen’ is geschoeid op wat een standaardleest lijkt voor Britse detectives. Het boek zit boordevol clichés die garant lijken te staan voor succes: een eigenzinnige rechercheur staat centraal, die zijn speurwerk dermate belangrijk vindt dat hij geen privéleven meer heeft. Hij ligt continu overhoop met z’n leidinggevende en wil niks weten van traumaverwerking en een toegewezen psycholoog. Tot zover niks nieuws onder de zon, zelfs geen nieuw jasje voor deze clichés. Het enige originele aan het verhaal is dat het lichtjes met het bovennatuurlijke speelt. De personages die ‘Het boek der zielen’ lezen, voelen onverklaarbare krachten. ‘Je leest niet het boek, maar het boek leest jou’ zeggen zij. Dit onderdeel is echter te matig uitgewerkt om tegenwicht te bieden aan de standaardelementen van het verhaal.

Moeilijk leesbaar
Oswald maakt het de lezer niet gemakkelijk. ‘Het boek der zielen’ kent meerdere, ingewikkelde verhaallijnen die in detail worden beschreven. Veel onnodige details, die eerder voor opvulling gebruikt zijn dan dat ze iets toevoegen aan het verhaal. Helaas is ook een aantal elementen niet of niet voldoende uitgewerkt. Wat is bijvoorbeeld de rol van de branden in het verhaal? Het verhaal kent meerdere flashbacks, maar die komen op onlogische momenten, waarbij het niet altijd meteen duidelijk is dat het een flashback is. Er worden niet veel karakters geïntroduceerd in het boek, wat het overzichtelijk lijkt te houden. Maar omdat ieder personage ook een bijnaam heeft, wordt het toch al snel weer meer minder overzichtelijk.

Beperkt uitgewerkt
‘High crimes from the Lowlands’ luidt de ondertitel van het boek. Verwacht echter niet te veel van deze Lowlands mee te krijgen in het verhaal. Mondjesmaat neemt Oswald de lezer maar mee in de sfeer van de Schotse laaglanden, een gemiste kans om hier niet meer uit te halen. Ook de uitwerking van de personages had beter gekund. Het boek heeft slechts een beperkt aantal personages, die weliswaar met veel details zijn beschreven, maar na het lezen van het boek blijf je als lezer achter met het gevoel de karakters niet echt te kennen. Zelfs de kennismaking met hoofdpersonage McLean was enigszins oppervlakkig. Ook zijn gesprekken bij de psycholoog leveren te weinig op om hem beter te leren kennen.

Conclusie
‘Het boek der zielen’ is zeker een aardig verhaal, maar niet de thrillersensatie die beloofd wordt op de achterflap. Het laat zich niet al te makkelijk lezen, en zorgt er mede daardoor voor dat je toch aardig wat uurtjes leesplezier beleeft aan dit boek. Voor veellezers van Britse detectives zeker het lezen waard, mits de verwachtingen niet te hoog gespannen zijn.