Een ‘Erik de Winter’ thriller. Voor mij inderdaad een eerste kennismaking. Dit is het twaalfde boek met in de hoofdrol Erik de Winter. De cover laat een grote stadionlamp zien, zo een die het halve veld verlicht. Wanneer je dan begint te lezen, moet je de aandacht er goed bij houden, het duurt wel even voor je in het verhaal zit, maar ook voor je het begrijpt. Het is allemaal wat rommelig. Dat kan natuurlijk ook komen omdat je andere delen niet hebt gelezen waardoor je toch de geschiedenis van Erik niet hebt gevolgd. Het zal waarschijnlijk toch als een rode draad door de boeken heenlopen. Wanneer het verhaal je eenmaal te pakken heeft dan laat het niet meer los. Dan wil je echt weten wie toch al die mensen heeft vermoord en waarom er bij allemaal een stuk karton met een letter op hun dode lichaam ligt. En dan ook nog een plastic om hun hoofd. Een zaak die veel vragen oproept ook voor Erik de Winter. Hij bijt zich vast in het onderzoek en tussendoor probeert hij orde te scheppen in zijn privéleven. Gewoon een spannend verhaal, wat zeker voor de fans van Scandinavische thrillers geldt. Mocht je gaan beginnen met dit boek, dan denk ik dat het verstandig is om te beginnen bij boek een. Het kan gelezen worden als stand-alone, maar wil je alles begrijpen, dan is het beter als je bij deel 1’Allen die gestorven zijn ‘ begint dan begrijp je Erik de Winter ook beter.

In de twaalfde Erik Winter-thriller wordt de recherche in Göteborg geconfronteerd met een serie moorden waar bij elk slachtoffer een stuk karton met een letter gevonden wordt. Al snel blijkt er seksuele wraak in het spel: de eerste verstikte doden worden gevonden met de broek afgestroopt, en een blauwe plastic zak om het hoofd. Winter en zijn team breken zich tevergeefs het hoofd over het woord dat met deze letters gemaakt kan worden. Maar naast het oplossen van deze moordzaken staat in Marconi Park vooral de worsteling van  Erik Winter met zichzelf centraal. Zijn relatie met zijn vrouw Angela en met zijn kinderen blijft wankel. En hij slaagt er maar niet in de demonen uit zijn verleden te bedwingen. Net in dit aspect ligt de sterkte van het boek. Maar tegelijkertijd ook een zekere zwakte, want ik kreeg het gevoel dat je de boeken misschien best in volgorde leest. Dat belet evenwel niet dat hier een groot stilist aan het werk is die weet hoe een spannend verhaal op te bouwen.

Het twaalfde deel uit de Erik Winter reeks, mijn eerste kennismaking. Ik moet heel eerlijk zeggen dat het lang heeft geduurd voordat ik echt in het verhaal zat. Dit komt misschien ook doordat ik de voorgaande delen niet gelezen heb en dus een stuk voorgeschiedenis heb gemist. Het verhaal begint erg warrig met korte zinnen en een soort flasbacks naar voorgaande boeken, vermoed ik. Het duurt voor mijn gevoel lang voordat de spanning er echt in kwam. Er worden meerdere moorden gepleegd waarbij een stuk karton met een letter bij het slachtoffer word gevonden. Op het eerste gezicht lijken de slachtoffers niks met elkaar te maken te hebben.. Ondertussen worstelt Erik Winter met zijn eigen demonen, geestelijk. En met zijn lange-afstandsrelatie met zijn vrouw en kinderen die in Marbella wonen. Het blijft wel lang spannend wie de moordenaar is en wat de connectie is met de slachtoffers. Als serie is het vast een leuke serie om te volgen als je meer inzicht hebt in de personages.