Studente Ida is samen met Lasse (haar voormalige buurman van het huis waar ze opgroeide) en haar oma Alma op zoek naar drie fossiele stenen, die naadloos aansluiten op de Maagdensteen, die zeer sterke en mysterieuze krachten heeft. Tijdens hun zoektocht doen ze het Kremlinarchief in Moskou en de verboden zone rond de kerncentrale van Tsjernobyl in Oekraïne aan. Daar woonde, zo blijkt, tot voor kort Ida’s moeder Eva. Ze worden achterna gezeten door Michael en Paul, die hun iPad en een historisch belangrijk dagboek terug willen hebben. En door een groep wetenschappers, die plannen hebben met de Maagdensteen.

 Na ‘De Maagdensteen’ is ‘Blauwe vlinders’ het tweede deel in ‘De Maagdensteen-saga’ van Michael Mortimer.

Meer moois
‘Blauwe vlinders’ gaat verder waar ‘De Maagdensteen’ stopte. In veel opzichten. Allereerst het verhaal zelf. Mortimer start met een korte terugblik, maar het is zeker aan te bevelen, zo niet noodzakelijk, om ‘De Maagdensteen’ gelezen te hebben voordat je start met ‘Blauwe vlinders’. De terugblik is eigenlijk al te summier voor wie het eerste boek wel gelezen heeft, er zit immers een ruime periode tussen het verschijnen van de verschillende delen.

Niet alleen het verhaal gaat verder, ook de ongekende spanning, de onverwachte plotwendingen en de snelheid van dit boek. Mortimer weet de lezer opnieuw mee te nemen in een achtbaan aan spanning. Van de eerste tot de laatste bladzijde houdt dit verhaal je vast. Knap om dat al ruim 1000 bladzijden zo vol te houden, maar tegelijk ook een uitdaging, want er staan maar liefst zes delen van deze saga gepland.

Belonen van nieuwsgierigheid
Op één punt verschilt ‘Blauwe vlinders’ duidelijk van ‘De Maagdensteen’: in het eerste deel bouwt Mortimer de spanning op, maakt hij de lezer nieuwsgierig. In het tweede deel geeft hij juist veel informatie. Veel losse eindjes worden duidelijk, informatie is te plaatsen en gebeurtenissen zijn aan elkaar te koppelen. Dit geeft een aangename flow aan het verhaal. Vergelijk het met een achtbaan, waar het karretje eerst langzaam maar zeker naar boven werd getrokken, gaat het nu in vrije val op weg naar het avontuur. Overigens heb je aan het einde van het boek even het idee dat het verhaal nu echt klaar is. Maar niets is minder waar: kundig bouwt Mortimer opnieuw de spanning op, zodat je weer met smacht uitkijkt naar het volgende deel.

Tot in detail
‘Blauwe vlinders’ is tot in detail uitgewerkt door Mortimer. De vele historische gebeurtenissen, personages en feiten worden netjes toegelicht in (delen van) hoofdstukken. En altijd onderbouwd met bronvermelding. De schrijvers (Mortimer is immers een pseudoniem van Daniël Sjölin en Jerker Virdborg) lijken hiermee verantwoording te willen afleggen. De beschrijvingen van de omgeving is goed gedaan, je waant je echt in de landen die ze aandoen. Je voelt als lezer de drukkende sfeer in Tsjernobyl en de verlossing als de personages in Italië aankomen. Het is alsof je hen begeleidt op hun tocht.

Conclusie
‘Blauwe vlinders’ van Michael Mortimer is een waardige opvolger van de topthriller ‘De Maagdensteen’. Opnieuw een boek vol spanning en avontuur. Het verhaal ontwikkelt zich verder, weet opnieuw de lezer mee te nemen. Na het lezen van twee dikke pillen van boeken weet Mortimer je opnieuw uit te dagen om uit te kijken naar het derde deel.