Even leek het er op dat Ruth Rendell enkele jaren geleden met Slapende honden afscheid nam van Wexford, haar vaste politieman. In het pas verschenen De grafkelder voert de inmiddels 83-jarige Britse schrijfster Ruth Rendell inspecteur Reginald Wexford opnieuw op als speurder van dienst. Hoofdinspecteur Wexford is de inmiddels gepensioneerd en verdeelt zijn tijd tussen zijn huis Kingsmarkham en Londen waar met zijn vrouw een appartement ter beschikking heeft in het koetshuis van zijn rijke acterende dochter. Als een Londense collega hem vraagt om onbezoldigd te assisteren bij het onderzoek in een mysterieuze moordzaak is hij blij dat hij opnieuw iets om handen heeft. In een kolenstortkoker in hun tuin vinden de nieuwe bewoners van Orcadia Cottage vier lijken. Drie van de vier, twee mannen en een vrouw, blijken er al twaalf jaar te liggen; het lijk van de andere vrouw nog maar twee jaar. De toegang tot de kelder onder hun huis  is vakkundig weggewerkt. Van wie zijn de lichamen? En wie de dader(s)? Werk aan de winkel voor Wexford, die bovendien andere zorgen heeft. Zijn andere dochter Silvia heeft haar veel jongere vriend gedumpt; die gaat door het lint en steekt haar met een mes. Wexford moet zowel die ex-vriend opsporen als de verantwoordelijke voor de doden in Orcadia Cottage. Bijzonder aan De grafkelder is dat het boek aansluit bij Streling voor het oog uit 1998. Ook dat verhaal speelde in Orcadia Cottage, een villa in het gebied benoorden Regent’s Park. Het moordwerk van psychopaat Teddy Brex is nu voorwerp van onderzoek, maar er is een extra lijk. Beide boeken kunnen echter afzonderlijk gelezen worden. De grafkelder  komt eerder traag op gang, waarna de spanning geleidelijk aan gaat stijgen. Ruth Rendell slaagt er zoals steeds in de aandacht van de lezer vast te houden. De auteur is duidelijk het metier niet verleerd.