Succesreeksen blijven prolongeren is altijd een risico; zeker in het geval van de Millenium-trilogie van Stieg Larsson (de vervolgboeken van David Lagercrantz bewezen dat). Om dan een nieuwe auteur voor drie boeken in te schakelen is dan nog een extra grote stap. Maar met Karin Smirnoff lijkt de gok goed uit te pakken. Wanneer ze tenminste er in slaagt het niveau van het eerste boek, De schreeuw van de zeearend, vol te houden.

Verrassend
Want het zevende deel in de Millennium-reeks is in elk geval verrassend te noemen. Het verhaal speelt zich af in het noorden van Zweden, de Västerbotten-regio waar Stieg Larsson vandaan komt en waar Karin Smirnoff woont en werkt (toeval of niet: haar meisjesnaam is Larsson). Lisbeth Salander is niet vanwege dit probleem naar het noorden gereisd, maar omdat ze aangesteld is als voogd van haar nichtje Svala, wier moeder is verdwenen. In het noorden van Zweden proberen bestuurders en ondernemers in te spelen op de energietransitie door de ontginning natuurlijke bronnen, wat natuurlijk niet bij iedereen in het goede keelgat schiet. Lisbeth stuit daarop bij haar zoektocht naar de verdwenen vrouw.
Mikael Blomkvist is ook op weg naar het noorden voor de bruiloft van zijn dochter. De aanstaande bruidegom kent hij amper en deze lijkt ook betrokken bij de ontginningen. Gevolg: bedreigingen en Mikael zoekt uit wat er aan de hand is. En natuurlijk komt Lisbeth te hulp.

Klassiekers
Smirnoff: “De Millenniumboeken zijn klassiekers in hun genre, met de fascinerende combinatie van onvergetelijke personages en de sterke politieke en maatschappelijke betrokkenheid. Ik bouw voort op de kernthema's van Stieg Larsson, zoals geweld, machtsmisbruik en hedendaagse politieke stromingen. Het is spannend om te kunnen schrijven over Lisbeth Salander, een complex personage van wie ik echt hou.”
Daarin is ze uitstekend geslaagd. In meer dan een opzicht. Natuurlijk is het verhaal ok en belangrijk. Smirnoff heeft dat wel naar haar eigen hand gezet door haar stijl: snelle wendingen en plotse overgangen, verwijzingen naar Larssons boeken, grappen maar ook door de gedachten van de personages door het verhaal te vlechten. Het is haar bijzonder goed gelukt een frisse wind te laten waaien zonder de oude vertrouwden elementen van de eerdere Millennium-verhalen tekort te doen. Een geslaagde voortzetting, zonder meer. Hopelijk kan ze dit vasthouden! Dat zou mooi zijn… ook voor Stieg.