De Haagse Traumachirurg Niggebrugge (1960) debuteert met fraai staaltje autobiografische fictie. Hij werkte zelf ook met zijn vrouw lange tijd in het ziekenhuis van Battor in Ghana, waar ook het artsenechtpaar Tom en Suzanne van Amstel met hun kinderen zeven jaar medisch pionierwerk verrichten. Beiden worden (waarschijnlijk net als de auteur) door de lokale bevolking op handen gedragen, maar er blijft toch ook altijd een sterke verbondenheid met de eeuwenoude Afrikaanse tradities met tovenarij en verafgoding.
Enfin, dit komt allemaal samen wanneer Toms dochtertje door een slang wordt gebeten en er geen serum meer voorhanden is. Tom gaat naar Accra om het daar te kopen, maar als hij terugkeert is zijn dochter wonderbaarlijk genezen dankzij de plaatselijke opperpriester. Maar Tom ontdekt ook dat de handel in medicijnen niet verloopt zoals het zou moeten, met alle gevolgen van dien. Dan volgen bedreigingen, aanslagen en Suzanne wordt zelfs ontvoerd. Dan grijpt diezelfde opperpriester weer in. Tom blijft echter twijfelen wie nu de echte grote heelmeester is.

Een sfeer- en kleurrijke debuutthriller van Arthus Niggebrugge. Die kiest bij tijd en wijle – voor de hand liggend – voor teveel beschrijvingen die de vaart wat uit het verhaal halen, maar soit, dat zij hem vergeven. Wat blijft is een verhaal over een vraag waar nogal wat mensen in Afrika mee worstelen: wie is nu de echte Grote Heelmeester? Is het de traditionele lokale tovenaar,  priester met zijn eeuwenoude gebruiken en verhalen of is het de blanke in zijn witte jas met een rationele aanpak en moderne medicijnen?
Niggebrugge heeft voor De Grote Heelmeester een aardig plot bedacht die de lezer lang genoeg laat twijfelen en waarvan de oplossing eigenlijk voor de hand ligt, gezien zijn achtergrond. Prima debuut, maar wellicht weet hij in zijn tweede thriller de valkuilen uit zijn eerste te vermijden.