Selfies zijn leuk, maar kunnen je ook de kop kosten. Dat blijkt uit het gelijknamige deel zeven uit de Q-serie van de Deen Jussie Adler Olsen. Mørcks ?cold cases?-afdeling ligt daarin zwaar onder vuur: een maniak die jonge vrouwen doodrijdt, een moord en een tien jaar oud onopgelost misdrijf. De afdeling Q slaagt er ondanks personele problemen niet alleen in het verband tussen de drie zaken, maar ze ook op te lossen. En is (voorlopig) weer gered. Tot zover het goede nieuws. De markante personages van de afdeling staan dit keer wat minder centraal dan in de andere afdeling van de serie. Adler Olsen geeft meer ruimte aan de daders ? en dat zijn er nogal wat. Daardoor raakt het verhaal uit balans. Tenzij de voorkeur van de lezer natuurlijk uitgaat naar de denkwereld van verongelijkte bimbo?s en van op wraak beluste uitkeringsambtenaren. Maar desalniettemin blijkt Selfies (weer) een good read.

Gisteravond ?Selfies? van Jussi Adler Olson uitgelezen, en ik moet eerlijk zeggen dat ik wat teleurgesteld ben. Al zijn vorige boeken waren doorspekt met humor, maar het nam nooit de overhand. Nu staat het bijna bol van cynisme waar dan wat galgenhumor uit voort komt. Ook zijn er heel veel verhaallijnen die je moet volgend. Zo begint het met een bijstandsambtenaar die langzaam maar zeker het spoor bijster raakt. De oorzaak: Meisjes die gewoon echt niet willen werken, volop frauderen en waar de bijstand geen vat op krijgt. Dit wekt de nodige frustraties op. Dan is er nog de hoofdcommissaris die het onderzoekteam van Carl Morck will opheffen, of naar boven wil verhuizen. De scores van afgehandelde zaken zijn te laag. Assad die op zijn manier de dingen benoemd en natuurlijk Rose, die weer wordt opgenomen. Bij nader onderzoek door haar collega?s blijkt dat ook Rose de nodige problemen heeft die haar geestelijk hebben gesloopt, met alle gevolgen van dien, waaronder ook de score van opgeloste zaken. Dus zoals je ziet gebeurt er heel veel. Maar bijna alles glijdt langs elkaar heen, duurt het heel erg lang voor de verhaallijnen bij elkaar komen. En dan is dit ook nog eens heel toevallig, komt het niet logisch over. De spanning is niet of nauwelijks aanwezig, wat het verhaal ook weer niet ten goede komt. Alles bij elkaar is het toch wel het minst goede verhaal in de Q-serie. De schrijfstijl is goed, de cover herkenbaar maar de inhoud laat wat te wensen over. Toch heb ik mij er wel mee vermaakt en zal ik zeker de volgende delen weer lezen.