Prometheus, € 18,95

Dit is een slecht sprookje voor volwassen kinderen en als de laatste tsaar van Rusland, Nicolaas II, de Engelse premier Sir Winston Churchee, de president van Rusland Vladimir Poetin en hoofdinspecteur Evert Bäckström van de politieregio Västervort in Stockholm er niet waren geweest, dan zouden de gebeurtenissen waar het hierover gaat nooit hebben plaats gevonden. Aldus Persson zelf.

Hoofdpersoon is natuurlijk (weer) Evert Bäckström die een moord op moet lossen op een advocaat moet oplossen. Niemand is rouwig om diens overlijden, maar Bäckström slaagt er toch in er een fraai moordgeval van te maken. Maar vooral ook om er zelf beter van te worden. Want eigenlijk is het maar een dik uitvretertje die wat politiewerk verricht tussen zijn van drank voorziene maaltijden. Gaandeweg komt hij erachter dat het eigenlijk draait kunstsmokkel, bedrog en een simpele hartaanval. Maar hij is zo slim dat hij zich ook hier weer uit redt. Persson vertelt het verhaal met veel uitweidingen, historische feiten en uitgebreide conversaties. Dat maakt het er allemaal niet echt spannend op, evenals de onsympathieke en zelfingenomen inspecteur die zijn eigen onderzoek verkoopt aan de pers. Positief is dat Persson in het verhaal verwijst naar de Zweedse schrijver Jan Guillou. Daar had hij een voorbeeld aan kunnen nemen. Dus: zijn  vorige was beter, zijn volgende hopelijk ook.

Uw recensie tekst hier

In ‘Het ware verhaal achter Pinokkio’s neus’ onderzoekt detective Evert Bäckström met zijn team drie uiteenlopende zaken: baron Von Comer die mishandeld is met een veilingcatalogus, dierenmishandeling door de oude dame Linderoth en de zaak van advocaat Thomas Eriksson, die dood aangetroffen is. Tijdens het onderzoek blijken de zaken nauwer met elkaar verbonden dan aanvankelijk gedacht. Daarnaast spelen gebeurtenissen over een periode van meer dan 100 jaar een grote rol.

Origineel eigenzinnig
Leider van het politieteam en hoofdpersonage Evert Bäckström is een eigenzinnige man. Nu zien we dat veel vaker in thrillers. Persson weet echter het cliché op originele wijze neer te zetten. We leren Bäckström niet zozeer kennen door zijn handelingen (veel drinken, weinig werken), niet door de dialogen, maar door zijn gedachten. Die voor de nodige (zwarte, droge) humor in het boek zorgen. Zo is hij vriendelijk tegen zijn teamleden, maar vindt ze “luie, incompetente klootzakken”, medewerkster Jenny waardeert hij alleen om haar uiterlijk, zijn geslacht noemt hij “supersalami”. De enige persoon die Bäckström kan waarderen, is Bäckström zelf.

Complex
De achterflap vermeldt dat het een complex misdaadverhaal is. Daar is niets aan gelogen. Meerdere verhaallijnen lopen door elkaar, afgewisseld met hoofdstukken geschiedenis, verteld door kunstkenner GeGurra. Hiermee gaat Persson grondig te werk, maar soms wordt het wel langdradig. Grappig detail is dan ook dat hoofdpersonage Evert Bäckström vindt dat deze uitstapjes in de geschiedenis veel te lang duren. Hoewel ze bijdragen aan het verhaal, onderbreken ze de spanning van het verhaal. Voor zover er al spanning aanwezig is. Het verhaal is goed opgebouwd, je wil als lezer weten hoe het in elkaar steekt, maar spannend? Helaas, dat wordt het op geen enkel moment. En voor een thriller is dat toch echt wel een basisingrediënt.

Hoofd erbij houden
Het boek is met z’n bijna 500 bladzijden een dikke pil waar je echt de tijd voor moet nemen. Niet omdat het slecht geschreven is, integendeel. Het verhaal is vlot geschreven, Perssons schrijfstijl is afwisselend grappig en luchtig, maar Persson geeft veel informatie in korte tijd, die allemaal relevant blijkt. Je hoofd erbij houden en deze informatie rustig tot je door laten dringen luidt dan ook het devies.

Conclusie
Persson heeft met ‘Het ware verhaal achter Pinokkio’s neus’ een goed verhaal neergezet. Vooral hoofdpersonage Evert Bäckström staat als een huis. Het verhaal is goed opgebouwd en de diverse verhaallijnen zorgen voor een complex maar goed te lezen boek. Minpunt is het gebrek aan echte spanning, wat essentieel is voor een goede thriller. Kortom: een goed verhaal, maar helaas maakt Persson zijn naam als meesterthrillerschrijver dit keer niet waar.