De Serie Q van de Deense thrillerauteur Jussi Adler-Olsen is inmiddels een begrip. Het derde deel, De noodkreet in de fles, bevestigt de kwaliteit van de eerdere boeken, De fazantenmoordenaars en het eerste deel, De vrouw in de kooi.

“Flessenpest”. Zo noemt brigadier Carl Mørck met een sterke intuïtie de flessenpost die de afdeling Q van de Kopenhagense politie krijgt aangereikt. Het briefje daarin blijkt nauwelijks leesbare, in 1996 met bloed geschreven noodkreet van twee ontvoerde jongens.

Mørck en Syrische assistent Assad slagen de tekst te ontrafelen, maar raken op deze manier betrokken bij een gruwelijke zaak van verdwenen kinderen die door hun ouders nooit als vermist zijn opgegeven.

Opmerkelijk in De noodkreet in de fles is dat Adler-Olsen ook aandacht besteedt aan het sociaal leven van de ontvoerder, diens achtergronden uitgebreid belicht en ook voldoende aandacht heeft voor de thuissituatie van Mørck. Die verpleegt een bijna totaal verlamde collega die bij een gezamenlijke actie zwaargewond raakte. De brigadier gaat nog steeds gebukt onder en schuldgevoel en is in behandeling bij een psychiater. Nou ja, behandeling: hij wordt geacht op spreekuren te verschijnen.

Uiteindelijk draait het om ontvoering en afpersing in streng religieuze kringen, waardoor de ontvoerder al geruime tijd zijn gang heeft kunnen gaan. Het resulteert in een prachtig verhaal met de nodige zijlijnen (de afdeling Q blijkt ‘een schizofrene assistente in de gelederen te hebben), maar de plot is prachtig opgebouwd en rondgebreid.

Geen minpuntje? Ja, toch. Het middendeel lijkt het tempo uit het verhaal te halen doordat Adler-Olsen (te) uitgebreid ingaat op de achtergrond van de moordenaar en de omgeving waarin hij zijn slachtoffers kiest. Maar dat is een opmerking in de marge.

De Serie Q van Jussi Adler-Olsen verdreef in Denemarken de Millennium-trilogie van Stieg Larsson van de top drie posities, ronkt de uitgever: In Nederland vonden er van de eerste twee delen samen inmiddels ook al meer dan 75.000 exemplaren hun weg naar de lezers.

Mocht dit u nog niet overtuigen: De noodkreet in de fles is afgelopen jaar onderscheiden met de belangrijkste thrillerprijs van Scandinavië, De Glazen Sleutel.

In dit boek laat Adler-Olsen perfect zien dat iemand die rijk en/of beroemd is, niet veel te vrezen heeft van de politie of de rechtbank. Mensen die de moed hebben om wel te proberen die misdadigers te pakken, moeten ongevoelig zijn voor druk, ja zelfs chantage. Ik denk dat het een breed gedragen opvatting is dat mensen die mooi, rijk en beroemd zijn, niet slecht kunnen zijn. Of er zijn zoveel andere belangen zoals de economie, de werkgelegenheid etc.

Gelukkig voor ons laat Carl Morck zich niet tegenhouden. Niet door vooroordelen, niet door druk van buitenaf. niet door zijn bazen. Hij heeft de hulp van Assad en van een nieuwe assistente Rose Knudsen. Ik hoop dat Rose blijft. Ze zorgt voor extra spanning tussen de hoofdpersonen. Samen komen ze achter de gruwlijke waarheid. Toch kun je niet spreken van een goede afloop, maar dat maakt het verhaal juist geloofwaardiger. De Fazantenmoordenaars is een goede opvolger van de Vrouw in de kooi. Ik zag dat het derde deel ook al vertaald is. Dat wordt dus mijn volgende boek.

Ruim twintig jaar geleden werden in een zomerhuisje in het noorden van Denemarken de verminkte lijken van een broer en zus gevonden. Het politieonderzoek wijst in de richting van een groep van rijkeluiskinderen. Maar er is niet genoeg bewijs en de zaak verdwijnt in de doofpot, tot een van de verdachten zichzelf aangeeft en veroordeeld wordt. Case closed, zo lijkt het. Maar het dossier belandt jaren later op het bureau van inspecteur Mork, hoofd van de afdeling onopgeloste zaken Q. Een vergissing, denkt hij aanvankelijk, maar hij beseft al snel dat er veel meer aan de hand is. Samen met zijn assistent Assad begint Mork de zaak tot op de bodem uit te spitten. Hun onderzoek brengt hen zowel in de wereld van de daklozen als in die van de superrijken. ‘De fazantenmoordenaars’ van Jussi Adler-Olsen is een bijzonder spannende thriller met een interessante, een goed uitgewerkte plot met tempo en psychologische diepgang. ‘De fazantenmoordenaars ‘ is het tweede deel uit de Serie Q met de eigenzinnige Carl Mork in de hoofdrol. Een aanwinst voor het genre!

Het tweede deel wat als trilogie werd aangekondigd maar 11 delen zullen worden! Net als het eerste boek wordt Carl Mørck behoorlijk tegengewerkt in de Fazantenmoordenaars. In 1987 zijn een broer en zus vermoord gevonden en het blijkt dat een aantal notabelen uit het heden op dezelfde kostschool zaten en dat er een spoorloos verdwenen is in de jaren na de moord. Wat is er gebeurd? Adler-Olsen weet cdit weer heel kundig en goed te fileren en gaandeweg het boek kom je steeds meer te weten wat er gebeurd is maar er is meer om te ontdekken voor hem! Er volgt een spannende strijd wie het eerste "Kimmie"het eerste vindt. Carl wordt door de leiding weer dwars gezeten omdat de notabelen veel druk uitoefenen. Zoals we uit het eerste deel al weten is dat precies de verkeerde houding want dan bijt Carlk zich echt in de zaak vast. Assad speelt weer een belangrijke rol en Carl's afdeling krijgt een nieuwe medewerker Rosa waarmee Carl al snel een haat-liefde verhouding mee heeft! Deel 2 is weer een goed geschreven thriller. Het einde is voor mij echter net iets te bombastisch ( net als bij Vrouw in de Kooi) en dat mag voor mij wat minder: dan ontstaat er de perfecte thriller.