Er wordt een vrouw vermoord in Engeland. Maar dan blijkt dat zij een verdwenen Deense is, en al achttien jaar vermist is. Wie heeft haar vermoord en waarom? En is dit het einde of worden er nog meer moorden gepleegd.

Met een diepe zucht wordt ‘De verdwenen Deense’ dicht geslagen en het boek dendert nog na. De afgelopen twee dagen heeft dit boek mij aan de bank gekluisterd. Waarom doet een boek dat en waarom?

Allereerst leest het boek als een trein, een trein die langzaam op gang komt en dan op snelheid komt en doordendert met een duizelingwekkende snelheid. Het verhaal dreunt na als je het boek uitgelezen hebt, ervoor zorgend dat je niet meteen een volgend boek kan gaan lezen.

Door het verloop van het verhaal krijg je steeds meer rillingen, koude rillingen die langs de ruggengraat omhoog kruipen, niet omdat ‘De verdwenen Deense’ zo super spannend is, nee het is het onderwerp waar je mee te maken krijgt. En dat onderwerp kan en wil ik niet hier niet schrijven, want dat maakt ‘De verdwenen Deense’ zo goed en erg realistisch. Maar gelooft u maar dat het onderwerp zo maar kan gebeuren, het boek is keiharde realiteit. En dat is de tweede reden.

In ‘De verdwenen Deense’ spelen de Deense rechercheur Louise Rick en haar vriendin, de journaliste Camilla de hoofdrol. Deze vrouwen en de personen rondom hem zijn mensen van vlees en bloed, worden goed beschreven en zie je zo voor je, reden nummer drie. Hoewel dit niet het eerste boek is van Blaedel met Louise Rick in de hoofdrol kan ‘De verdwenen Deense’ zonder de eerder boeken gelezen worden. Het zorgt er wel voor dat je erg benieuwd bent geworden naar de andere verschenen boeken van deze auteur. En na lezen beaam je wat men in Denemarken al weet, ze is uitgeroepen tot de koningin van de Deense crime, een terechte titel.