Michael Berg won in 2013 met Nacht in Parijs de Gouden Strop; Ik zie je is inmiddels zijn negende thriller en na de serie over Chantal Zwart zijn vijfde standalone. Ook deze keer koos de Heerlenaar voor een vrouwelijk hoofdpersonage en een verhaal dat zich in (Zuid-)Frankrijk afspeelt.

Schrijvers' blok
De Engelse internationale bestsellerauteur Carol Brodie heeft al vijf jaar geen thriller meer geschreven. Ze worstelt niet alleen met een writer’s block, maar vooral ook met zichzelf. Voor inspiratie (“tikken en meters maken”) verlaat ze huis, haard en man in Londen en vliegt ze naar Zuid-Frankrijk. In plaats van te schrijven raakt Carol geïntrigeerd door haar overbuurvrouw, die ze begint te bespieden. Op een avond heeft de vrouw bezoek van een man en ziet Carol hoe de twee ruzie krijgen en dat de vrouw de man neerslaat. In plaats van de politie te bellen, besluit Carol zelf uit te zoeken wat er gebeurd is. Ze raakt geobsedeerd door haar en zo ongewild betrokken bij een organisatie waarover ze het eigenlijk alleen maar in haar boeken heeft.

Valse trilling
Ik zie je is een mooie dubbelzinnige titel van Berg. In de eerste plaats letterlijk omdat Carol haar buurvrouw bespiedt. Daarnaast betekent het ook ‘tot ziens’ of ‘tot de volgende keer’ en ook dat is – zelfs in tweevoudig opzicht – van toepassing. Maar voor het zover is, raakt de onzekere Carol verzeild in een verhaal dat ze zelf niet had kunnen bedenken – Berg dus wel. Het personage van een thrillerauteur stelt hem in staat ook nogal wat kwijt te kunnen over het genre zelf en zijn eigen voorkeuren (zoals Patricia Highsmiths De valse trilling, de vertaling van The tremor of forgery uit 1960, met een soortgelijk verhaal).
Berg wisselt de perspectieven af door het actuele verhaal in de Vaucluse af te wisselen met de scenes uit het verleden van Carol en haar sessie bij een psychiater om haar angsten te bezweren. Deze dubbele verhaallijn draagt duidelijk bij aan het tempo en de spanningsopbouw. Dat werkt uitstekend tot driekwart van het boek, wanneer de vriend van de buurvrouw in beeld komt. Dan verschuift het accent op de psychologische en literaire aspecten wat meer naar actie. Gezien de ontwikkelingen in het verhaal is dat noodzakelijk, maar het geeft het verhaal toch een wat ander karakter.

Verrijking
Uiteraard is dat deze accentverschuiving een verrijking van het verhaal. Een verhaal dat Berg neerzet met veel empathie voor zijn hoofdpersonage neerzet – ook al is ze af en toe nogal ‘mutsig’. Opbouw en stijl zijn verder prima, zoals we dit van hem gewend zijn. Hij bewijst eens te meer zijn plaats in de – smalle – top van auteurs in de Nederlandstalige misdaadliteratuur waard te zijn. Hopelijk betekent Ik zie je geen afscheid maar ‘tot een volgende keer’.