De proloog begint gelijk al veelbelovend. Je wordt het verhaal ingezogen en je weet dat er heftige dingen staan te gebeuren. Er vloeit bloed maar bij wie?

Vooraf had ik een idee welke kant het op zou kunnen gaan maar Ilse Ruijters is bijzonder goed in plotwendingen. Dit boek is er beslist geen dertien in een dozijn en van voorspelbaarheid is geen sprake.

Psychologische diepgang en een controversieel thema. Een professional die een relatie heeft met een Tbs'er? Kan dat en mag dat? In 'later als ik dood ben' is dit wel wat er gebeurt.

Maar het gebeurt eigenlijk ook niet zonder reden.

Het leven van Elin staat op de kop en ze wil nu wel eens uitvinden via haar biologische ouders zijn. Want ze heeft ontdekt dat haar ouders niet haar biologische ouders zijn en haar vader zou mogelijk een Tbs'er zijn. Binnen haar familie zijn er geheimen maar langzaam verliest ze dierbaren die een tipje van de sluier hadden kunnen oplichten.

Om antwoorden te kunnen vinden breekt ze met haar oude leven en neemt een baan aan als sociotherapeut in een Tbs-kliniek.

Ze hoopt binnen de muren van de kliniek antwoorden te kunnen vinden over haar verleden en Elin doet een poging de mens achter de Tbs'er te begrijpen. Heeft ze de genen van haar vader? Hoe zit het met haar eigen geestelijke gesteldheid? Kent Elin ook een duistere kant? Vragen waar ze graag een antwoord op wil vinden.

In de kliniek ontmoet ze Rem en als hij op proefverlof mag begeleidt ze Rem. Elin raakt behoorlijk in de war van Rem en ze verliest daarbij haar professionaliteit. Ze koestert warme gevoelens voor hem en dit heeft vergaande gevolgen.

Mijn verwachtingen waren bijzonder hoog gespannen want haar debuut, de onderkant van sneeuw was een geweldig debuut. Zie dat maar eens te evenaren. Geen probleem voor Ilse Ruijters. Haar flashbacks en het wisselende perspectief brachten mij in het begin even van mijn stuk. Maar al snel snap je dat dit nodig is voor het verhaal en dat alle losse eindjes naar een perfect eind leiden. Het is een boek dat door de schrijfstijl en de korte hoofdstukken snel leest. Belangrijker nog is het feit dat het verhaal staat als een huis. De personages zijn erg goed geschreven, je krijgt een idee hoe het er in een Tbs-kliniek aan toe kan gaan. Ilse Ruijters schuwt ruwe scenes niet wat het boek alleen maar meerwaarde geeft omdat het in het echte leven er ook zo aan toe gaat.

Het gedicht van Gerrit Achterberg vind ik een perfecte keuze om op te nemen in het boek en later geeft Ilse Ruijters een uiteenzetting van de misdaad die Gerrit Achterberg heeft gepleegd.

Kortom de auteur heeft haar visitekaartje afgegeven en ik kijk uit naar haar volgende boek.