Na twee eerdere boeken van Yrsa gelezen te hebben met Thora Gudmundsdottir als hoofdpersoon, was ik blij dat ik uitgeloot was om dit boek voor de Leesclub te mogen lezen.
De cover beloofde spanning, de echte duistere spanning die zo eigen is voor een IJslandse thriller .
en een verlaten jacht, een vermiste familie waren voor mij genoeg triggers om heel snel te gaan lezen zodra het boek in mijn bezit was.
Maar ach, wat viel dat tegen, het verhaal vond ik saai, vaak ging ik met tegenzin weer verder lezen, had ik het boek geleend bij de bibliotheek, had ik hem snel terug gebracht.
Maar ik werd al lezende toch nieuwsgierig naar wat er met het grote jacht en zijn bemanning was gebeurd.

Het boek heeft twee verhaallijnen, Het eerste verteld waarom het gezin het jacht van Portugal naar Reykjavik gaat brengen.. De belangrijkste reden dat Aegir , zijn vrouw en de tweeling deze reis aanvaard
is om te voorkomen dat het jacht in handen valt va de IJslandse bank.
En eigenlijk verloopt het verhaal hier heel langzaam en saai. Er gebeurd niets. Het enige wat je meekrijgt is dat er aan boort van het jacht een geheimzinnige sfeer hangt.

In het tweede verhaallijn krijgt advocate Thora, die we nog kennen uit andere boeken van Yrsa, de bezorgde ouders van Aegir op haar kantoor. Het jacht waar hun zoon met zijn gezin zou moeten zijn heeft de kade geschampt en bij nader onderzoek blijkt dat er niemand aan boord is!
De ouders weten zich geen raad, het blijkt ook dat ze hun jongste kleinkind onder hun hoede hebben..

Thora bijt zich vast in het onderzoek, een jacht zonder bemanning? En dat wekte ook mijn nieuwsgierigheid, eindelijk wat spanning? Helaas, het eerste won het, de spanning was nog steeds ver te zoeken.
Ook las ik soms vreemde dingen: Thora die een huis gaat onderzoeken, een puinhoop aantreft ,een vuile badkamer, een koelkast vol levensmiddelen....En de verklaring? Ach, als ik maar voor 3 weken weg ga ruim ik ook niet alles op.....
De tweeling die eindelijk terloops tegen hun vader verteld dat ze door de patrijspoort gezien hebben dat iemand een mevrouw over boord had gegooid.

Kortom, een verhaal waar je al lezende vaak je wenkbrauwen bij optrekt... Het enige wat me raakte was het einde...Dat bezorgde me kippenvel.. niet het boek.
Jammer, Yrsa kan veel beter, ik hoop dat ze dat in een volgend boek gaat bewijzen.