Dijkzeuls vierde over inspecteur Paul Vegter. Hij krijgt in Verloren zoon te maken met een paar brute moorden die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben. Ogenschijnlijk, want na een wapendiefstal bij een schietvereniging beginnen de puzzelstukjes op de juiste plaats te vallen.
Een wat mindere ‘Vegter’ deze keer in die zin dat het Dijkzeul het accent deze keer meer legt op de problemen die de weduwnaar Vegter heeft met zijn veel jongere collega èn vriendin Renée dan op het oplossen van de misdaad. Die balans had ze in de eerdere ‘Vegters’ beter voor elkaar. Niettemin een zeer lezenswaardige psychologische misdaadroman vaders met hun zonen en dochters.

Inspecteur Paul Vegter wordt geconfronteerd met twee raadselachtige, gewelddadige moorden. De wreedheid schokt hem, maar zijn jonge rechercheur Renee nog meer. Zij was eerder slachtoffer van een aanslag en worstelt sindsdien met haar angst voor geweld. Is er een verband tussen deze twee slachtoffers, of een verklaring voor de manier waarop ze zijn gedood?

Genoeg redenen om te denken dat dit vierde deel met Vegter en Talsma weer een spannende thriller wordt. Echter vond ik het boek moeilijk op gang komen. Ja, er worden twee brute moorden gepleegd, maar er zit nergens echt actie en vaart in het verhaal. Het sukkelt een beetje door tot het eind. Wat trouwens niet betekent dat Verloren Zoon een slecht boek is, helemaal niet. Het zit gedegen in elkaar, de spanning wordt goed opgebouwd, maar komt nergens tot een echte climax. De hoofdpersonen worden verder uiteengezet, en dat doet Dijkzeul goed. Soms denk je als lezer “waar gaat dit over?” Dan maakt het het lezen leuker als je ook de vorige delen met Vegter en Talsma hebt gelezen. Dijkzeul kan schitterend schrijven, dat is een feit. De cadans van de woorden leest heerlijk. Maar toch, voor een thriller verwacht je meer spanning, en minder gezapigheid. Best jammer, omdat de benodigde ingredienten wel aanwezig zijn.

Lieneke Dijkzeul werkt aan een  mooie serie rondom Paul Vegter. In dit boek worden twee mannen bruut vermoord en er Vegter en zijn team proberen te ontrafelen of er een overeenkomst is maar dat lijkt niet zo te zijn. Renee, collega en wel iets meer inmiddels, heeft het er moeilijk mee mede door de brute aanslag op haar in het verleden. De tweede verhaallijn is een vader en zoon die als kat en hond in een huis wonen waarbij in het verleden nogal ingrijpende gebeurtenissen hebben plaats gevonden.Na een overval en brandstichting bij een schietvereniging komt het proces in een stroomversnelling.

Lieneke Dijkzeul heeft wederom een erg goed boek geschreven. Haar vorige boek vond ik "literair" gezien een juweeltje. Dit boek heeft veel meer actie die wel geloofwaardig blijft en dus gewoon ook goed is. Als in he volgende boek beide stijlen even sterk zijn hebben wij een schrijfster die zich kan meten met de internationale top!