Het duurt even-een minuut, een halfuur?-voordat ik mezelf er volledig van heb overtuigd dat ik zojuist geen naakte Tracey Flanagan heb gezien die uit de voordeur van het Thurman-huis probeert te ontsnappen. Wat had ik dan wel gezien? Een her-verbeelding van wat ik in Bens dagboek had gelezen, behalve dan dat het bij hem Heather was, een reeds lang dode Heather Langham, die het donker weer in werd getrokken. Het was alleen maar de kracht van de verbeelding.  Toch moest ik voor ogen houden dat agent Harry Tate en zijnpartner het huis net hadden doorzocht en niets hadden gevonden.  Dat wat Ben beweerde te zien onmogelijk was.  Dat hallucinaties op mijn parkinsonlijst staan( niet lang, maar vaak bizar, zoals een arts waarschuwde)   Ik herkauw die factoren, en daardoor lukt het me de politie niet te bellen.  Ik doe niets, neem alleen een douche, kleed me aan en bel een taxi, die me naar het huis van Sarah moet brengen voor onze afspraak.  Maar dat wil niet zeggen dat ik niet om de paar minuten Tracey Flanagan voor me zie die de voordeur van het Thruman-huis opendoet.  Of dat ik me niet keer op keer afvraag;

wiens handen trokken haar nu terug??

Net zoals de 4 vrienden keer op keer door een bizar gevoel het lege"levende"huis werden binnengetrokken, overkwam mij hetzelfde gevoel zodra ik dit boek in handen had.  Alleen al de prachtige afbeelding van het duistere maar aantrekkelijke huis op de kaft nodigde mij uit om mee naar binnen te gaan!!!

Wow!!  Wat ik daar tegenkwam!   Ik was steeds in de nabijheid van de vrienden en mijn hart klopte steeds even snel als die van hun. Wat een verhaal!!  Andrew Pyper weet hoe je iemand mee kan nemen in de levens van anderen.  Meestal duurt het bij mij lang voor ik in een verhaal kom, zeker als het zivh in een land afspeelt waar ik weinig mee heb, zoals Amerika b.v.    Maar dit verhaal ging niet over steden waarin iets onduidelijks afspeelde maar over tieners, met een geheim, een verpletterend geheim, waardoor de rest van hun leven is bepaald, en zij er alle vier onmogelijk een andere wending aan kunnen geven.  Totdat een van hun, Ben, overlijd, en zij elkaar na 24 jaar weer zien.  De oprechte vrienschap is in al die jaren niet verminderd, en de vrienden komen dan ook allemaal naar de begrafenis.

Er is niets veranderd in het stille dorpje.  Alles slaapt, behalve he Thurman-huis.....      het gebeurt mij niet snel dat ik een boek, zodra ik het in huis heb ook meteen ga lezen!  Deze wel, achter elkaar! Een dikke aanrader!