Als er een lijst gemaakt zou worden met daarop de meest succesvolle ‘thriller-landen’, dan mag Italië zeker niet ontbreken. Auteurs als Camilleri, Costantini en Sciascia zullen u wellicht bekend in de oren klinken. Giorgio Faletti is ook geen onbekende, integendeel zelfs; zeker in zijn vaderland is hij een succesvol schrijver. Bekend van zijn thrillers Ik dood en Ik ben God, komt Faletti nu met De vrouwenverkoper.

De ik-figuur in dit verhaal is een mysterieuze man met een opmerkelijke handicap: zijn geslachtsdeel heeft hij verloren tijdens een akkefietje in de Milanese onderwereld. Deze Fransesco Marcona, beter bekend als Bravo, handelt desalniettemin in duistere zaakjes, zich allen afspelend in het nachtelijke leven van Milaan. Zijn werkterrein: vrouwen. Hij levert ze aan hooggeplaatste, rijke mannen, wat hem tot een machtig man maakt in deze corruptiegevoelige wereld. Wanneer een van zijn nieuwste pronkstukken, de beeldschone Carla, verdwijnt, gaat Bravo op onderzoek uit. Iets wat hij beter niet had kunnen doen. Door een gevalletje ‘verkeerde plaats, verkeerde tijd’ wordt Bravo zelf verdachte en is ontsnappen uit deze nachtmerrie schijnbaar onmogelijk. Bovendien voert zijn nieuwsgierigheid hem langs de echte criminelen in Italië: de maffiagangsters, de linkse extremisten en de corrupte politici. Er ontvouwt zich een bloedige machtsstrijd die de verschillen tussen harde misdadigers, vrienden en vijanden ademloos blootlegt..

Het verhaal speelt zich af in het Italië van 1978. Het jaar waarin eerste minister Aldo Moro werd ontvoerd door de extreem-linkse terroristische groepering De Rode Brigades. Deze omstreden gebeurtenis speelt zich af op de achtergrond van het werkelijke verhaal in De vrouwenverkoper, maar geeft wel aan dat er destijds veel rumoer was in Italië. Giorgio Faletti weet dit verraderlijke milieu feilloos aan de lezers voor te stellen. Hij omschrijft het als volgt: ‘…de stad maakt zich op voor de viering van het nachtelijk ritueel. Weer zullen dezelfde personages op stap zijn. Rijke mensen, aan lagerwal geraakte figuren, politieagenten, criminelen, kunstenaars en hoeren. De gezichten veranderen soms, de rollen nooit. Waardoor het altijd moeilijk blijft te begrijpen wie wat is.’ Zo ook voor hoofdpersonage Bravo, zelf geen lieve jongen. Aangezien we vanuit het ik-perspectief de daden en de wegen van Bravo eendimensionaal meemaken, is het ook voor de lezer soms verrassend hoe het verhaal plotsklaps een andere wending aanneemt. Personen blijken niet degene te zijn wie ze zeggen dat ze zijn en bepaalde handelingen blijken achteraf met een heel ander doel te zijn uitgevoerd. Een knap staaltje psychologie van Faletti.

De vrouwenverkoper wordt aangeduid als literaire thriller en dat is in dit geval volkomen terecht. Waar bij veel misdaadromans die dit etiket dragen vaak ‘het literaire’ ver te zoeken is, doet in De vrouwenverkoper zelfs de spanning onder voor de literaire proza. In werkelijk prachtige zinnen omschrijft Faletti het doen en laten van Bravo. Even zo mooi zijn de – soms filosofische – uitlatingen over de omgeving, de politiek en het leven in het algemeen. En ook de humor ontbreekt daarbij niet.

Voor wie een thriller wilt lezen met beeldende passages, kleurrijke mensen, vlotte dialogen en een meer dan degelijke plot, is De vrouwenverkoper uitstekend geschikt leesvoer. Wie toch echt wilt sidderen op het puntje van zijn/haar stoel, kan beter naar een ander boek uitkijken. Sla in uw zoektocht naar een spannende thriller Italië dan zeker niet over!

Tot slot, nog een geweldig citaat, dat zomaar eens op een aantal van ons kan slaan: ‘Optimisten zijn ervan overtuigd dat ze door boeken te lezen hun onwetendheid bestrijden; realisten zijn alleen maar zeker van het feit dat boeken hun onwetendheid bewijzen.’