Het kan zijn dat Lucy Foley een partner in crime heeft met de initialen AC, maar het lijkt er sterk op dat zij haar debuutthriller De jachtpartij heeft opgedragen aan Agatha Christie. Dat is mooi, want de enige echte Queen of Crime kan niet genoeg worden bejubeld. De jachtpartij heeft overduidelijk raakpunten met het werk van Christie. Zo pikt Foley ongegeneerd de context van het boek Tien kleine negertjes (de titel werd vanwege wat doorgeslagen politieke correctheid later gewijzigd in Toen waren er nog maar…). Foley’s decor is een groot jachthuis op een afgelegen plek in de Schotse Hooglanden, door hevige sneeuwval onbereikbaar voor de buitenwereld. Er is een lijk en de moordenaar bevindt zich binnen een kleine groep mensen, die geen kant op kunnen en elkaar in groeiende mate wantrouwen. Elementen van een onvervalste whodunit à la Christie.

Een hecht lijkende vriendengroep viert oudjaar in een exclusief jachthuis in de stilte van de winterse wildernis. Een huisdame, een jachtopziener en een klusjesman zijn verantwoordelijk voor de nodige dienstbaarheid en luxe. Niet alle vrienden horen bij de ‘inner circle’ van de oorspronkelijke Oxford-groep maar ze worden om uiteenlopende redenen gedoogd. Onderhuids broeit er van alles en de eerste frustraties zijn al snel zichtbaar. De ijzige koude, de voortdurende sneeuwval en de gedwongen afzondering benadrukken de onmacht van alle aanwezigen. Ook de ongewenste komst van twee IJslandse gasten doet geen goed. En dan is de moord zelfs nog niet gepleegd. Het verhaal begint echter wel met de vondst van het lijk. Foley vertelt niet wiens lijk het is. Wat ze wel doet is drie dagen teruggaan in de tijd. Vanaf de gezamenlijke treinreis maken we het oudejaarsweekend van meet af aan mee.

De korte hoofdstukken waarin personages afwisselend hun gevoelens blootleggen, vormen het verhaal. Hoe ziet en beoordeelt men elkaar? Wie kent andermans zwakke plek? Iedereen heeft wel iets uitgevreten, is beschadigd, heeft nachtmerries of is ongelukkig in de relatie. Donkere geheimen, geestelijke wonden en de arrogantie van de macht. En niet onbelangrijk: kunnen we iedereen op zijn woord geloven? Onduidelijk is waarom Foley voor de jachtopziener de objectiviteit van de derde persoon hanteert, want juist de persoonlijke percepties creëren een alleraardigst Rear Window-effect, een soort ‘gluren bij de buren’. Koos Foley bewust voor een modern glazen jachthuis om dit gevoel bij de lezer te versterken?

Dat de moordenaar tot het einde onbekend blijft, is natuurlijk dé pijler van een whodunit, maar een beslist leuke twist is dat ook dán pas duidelijk wordt wiens lijk bij de bevroren waterval ligt. Mogelijk voor de doorgewinterde lezer geen grote verrassing, maar Foley weet wel hoe ze de plotlijn moet uitzetten. Ze legt de onderlinge verhoudingen pijnlijk langs de meetlat. Helaas legt ze tot slot wat prekerig uit hoe het allemaal zo gekomen is. Jammer, een beetje lezer kan dit zelf invullen.

Al met al hoef je je bij De jachtpartij niet te vervelen. Ook de natuurbeschrijvingen verdienen een pluim. Foley debuteert met een fraai en toegankelijk geschreven detective, waarvan de waarde vooral in de Christie-intentie zit en minder in het eindresultaat.