Mijn eerste gedachte toen ik de titel ‘Je loog tegen mij’ was dat dit een roman was om te lezen, want in een roman gaat het vaak over leugens en bedrog. Maar niets van dit al, we duiken in een literaire thriller volgens de cover van dit boek. We maken kennis met Klara die in haar jeugd grotendeels is opgevoed door haar vader. De moeder was op een dag spoorloos verdwenen. Dat Klara hier door veranderde van een doorsnee meisje in een stil meisje kan niet vreemd zijn. Ook is Klara al die tijd blijven zoeken, en blijven vragen waar haar moeder zou kunnen zijn, of wat er is gebeurt. Op een dag krijgt Klara een envelop met sleutel en brief, waarin in staat dat haar moeder niet overleden is maar ………… De persoon van Klara wordt bijzonder mooi uitgewerkt, heel precies en heel nauwkeurig, net als haar man Mark. We lezen over hippies in de jeugd van Mark en over de sterke band die Klara met haar vader heeft. En alles wordt in detail beschreven. En daar gaat de schrijfster een beetje de fout in, want de spanning, die je toch een beetje verwacht van een literaire thriller, is ver te zoeken. Eigenlijk geheel afwezig. Zelfs, wanneer ons, in dagboekvorm een blik wordt gegund in het leven van Sadie is er geen spanning. De schrijfstijl van Jessica Ruston is geweldig mooi, bijna poëtisch zoals ze dingen en gebeurtenissen omschrijft. Ook het schipperen tussen heden en verleden worden heel goed opgepakt en zelfs de ik-vorm is niet storend. Een roman was bij dit boek veel meer van toepassing geweest, en dan was het een pareltje geweest, zeker voor de lezers. Dit is een zoektocht naar de waarheid waarbij de emoties alle kanten opgaan behalve die van spanning. Het verhaal als zodanig zit goed in elkaar al duurt het wel erg lang voor het verhaal echt op gang komt. Een mooie roman, een mooie zoektocht, mooi omschreven details maar literaire thriller is erg misplaatst.