In dit boek van Philip Kerr maakt Bernie Gunther wederom zijn opwachting. Het is winter 1943, een maand na de verpletterende nederlaag die het Duitse leger heeft geleden door toedoen van de Russen. Na de Slag om Stalingrad heeft de Tweede Wereldoorlog een keerpunt bereikt. Joseph Goebbels stuurt Gunther naar Smolensk om onderzoek te doen naar een massagraf van Poolse officieren, dit lijkt het werk te zijn van het Rode Leger. Achterliggende gedachte is de eenheid bij de geallieerden te ondermijnen en de gruweldaden van de Russen in de openbaarheid te brengen en daarmee de Duitse oorlogsmisdaden te relativeren. Gunther is een ex-politieman maar werkt inmiddels bij het Bureau Oorlogsmisdaden van de Wehrmacht. De opdracht die hij aanvaardt is minder ‘schoon’ dan je zou verwachten, in Smolensk lijken er meerder zaken en belangen een rol te spelen. Aan Bernie Gunther de eer in dit kruitvat zodanig te laveren dat hij er zelf ongeschonden uitkomt. Van welke kant het gevaar komt is voor hem ook niet altijd duidelijk.

Gunther heeft openlijk kritiek op het nazisme en houdt zich met cynische grappen op de been in het koude, trieste Smolensk. Het is een verhaal van de goede en de slechterik, daarbij wordt nauwkeurig uit de doeken gedaan dat een aantal Duitsers ook handelden naar de situatie die zich voordeed en de kogel altijd op de loer lag. Bernie mag ondertussen ook enkele moorden oplossen maar merkt al snel dat niet iedereen hier blij mee is.

Philip Kerr beschrijft uiterst minutieus de verwikkelingen in Smolensk en je merkt dat hij uiterst gedegen zijn research heeft gedaan. Hierin schuilt een gevaar, door de precieze beschrijving en de vele karakters is het boek in het begin niet gemakkelijk te lezen en duurt het een tijdje voor het boek indaalt. Maar respect voor de grondige documentatie waarin Kerr fictie en geschiedenis tot een zeer leesbaar boek maakt. De thrillerelementen zijn niet zozeer aanwezig, het is een spannende oorlogsroman waarin vooral een constante dreiging en een soort somberheid voelbaar zijn. Het boek is vanuit de ik-persoon geschreven en dat maakt dat je, je op een gegeven moment vereenzelvigt met Bernie Gunther. Knap stuk werk waarin Kerr de lezer mee laat denken over de dilemma’s in een oorlog waarin goed en kwaad niet zwart-wit zijn.