Guido Eekhaut (1954) is een Vlaams auteur, journalist en cultuurfilosoof. Een karrevracht aan boeken heeft hij op zijn palmares staan. Bij het grote publiek werd hij pas echt bekend na zijn debuut in het thrillergenre met het boek Absinst, waarmee hij de Hercule Poirot prijs won. Het vervolg Loutering was een teleurstelling en leverde hem flink wat kritieken op, maar hij ging onverzettelijk door. In het najaar van 2011 verscheen zijn derde thriller: De schuld van Roseboom. Wederom met zijn vaste protagonist Walter Eekhaut in de hoofdrol.

Roseboom bv is een firma dat zich specialiseert in afvalverwerking. Zij zorgen ervoor dat het afval vanuit Europese en Amerikaanse landen getransporteerd wordt naar landen waar er wel ruimte voor is. Een van die landen is het fictieve Afrikaanse land Toube. Hele dorpen worden gebouwd bovenop dit afval, waar als voornaamste reden landfilling wordt genoemd. Maar het afval blijkt radioactief te zijn en kinderen overlijden als gevolg van de stort. De Nederlandse journalist Pim Raspe komt op het spoor van deze illegale handel en is vastbesloten de zaak tot op de bodem uit te zoeken. Hij wordt hierbij echter gehinderd door het politieke front van het West-Afrikaanse land. Als Jaap Rooseboom, eigenaar van het omstreden bedrijf, wordt vermoord, beseft Raspe dat er meer aan de hand is.

Gelijktijdig volgen we hoofdinspecteur Walter Eekhaut, die we kennen uit de voorgaande boeken van de Vlaamse auteur. Onder leiding van hoofdcommissaris De Waal observeren zij al geruime tijd een aantal moslims die zich groeperen onder de naam De Broederschap. Wanneer het lijk van een Marokkaans lid van deze groep wordt gevonden, krijgt Eekhaut de schrik van zijn leven. De moord blijkt verbanden te hebben met de zelfdoding van zijn eigen vrouw, tien jaar geleden. Hij dacht het verleden achter zich te hebben gelaten, maar niets is minder waar. Een zoektocht naar de ware reden van de dood van zijn vrouw begint en leidt hem naar een meedogenloze mensensmokkelaar. 

Als een volleerd wever vlecht Eekhaut de twee verhaallijnen, die ogenschijnlijk niks met elkaar te maken hebben, in elkaar. De afwisseling tussen aan de ene kant het verhaal van de firma Rooseboom en aan de andere kant de persoonlijke beslommeringen van Walter Eekhaut is prima geconstrueerd. Langzaam kruipen ze bij elkaar en ontstaan er steeds meer verbanden. Twee thema’s, mensenhandel en afvalverwerking in ontwikkelingslanden, worden op een afschuwelijke manier met elkaar verbonden. Alsof ze afzonderlijk nog niet erg genoeg zijn. Zo eenvoudig is dat niet, dus het mag een knappe prestatie genoemd worden.

De schrijfstijl van Eekhaut is rap en dat voert het tempo aardig op. Prettig om te lezen en geen onbelangrijk element in een thriller. De echte spanning ontbreekt, maar dat wordt gecompenseerd met een boeiend onderwerp met gruwelijke praktijken, die alsnog zorgen voor de rillingen over je lichaam.

De sfeer in het boek is prima en de personages zijn knap ingekleurd. Walter Eekhaut is zoals we een thriller-inspecteur kennen: eigenwijs, onhandelbaar en brutaal.

De plot had beter uitgewerkt kunnen worden en mist een spetterend eind, welke nu onwaarschijnlijk en wellicht onbevredigend genoemd kan worden. Zonde, want het had een beter lot verdiend.

De schuld van Rooseboom krijgt drie sterren en dat verdient het mede vanwege het lef van de auteur om twee aangrijpende kwesties in een verhaal te stoppen. Deze durf is een compliment waard.