“Mijn beste boeken moeten nog komen”, voorspelde john le Carré (1931) in een interview naar aanleiding van zijn nieuwe misdaadroman Ons soort verrader. Dat belooft wat, want Le Carré is de laatste jaren al goed op dreef. De meester van de spionagethriller leek na het einde van de Koude Oorlog zijn territorium kwijt te zijn geraakt, maar niets bleek minder waar. De Brit schiep zowaar een nieuw sub-genre als je dat zo mag noemen: sociale, kritische en maatschappelijk betrokken misdaadromans die de (tekorten van de) mensheid anno nu fileren en genadeloos, maar oh zo prachtig beschrijven. Onrecht in alle vormen en op alle plekken van de aard staat centraal, zoals Le Carrré bijvoorbeeld ook deed in De toegewijde tuinier, prachtig verfilmd onder de oorspronkelijke titel The Constant Gardner, over malafide praktijken van farmaceutische bedrijven in Afrika.

Zo ook in Ons soort verrader. Hierin toont Le Carré de lezer het failliet van het huidige financiële systeem aan de hand van een Russische crimineel/zakenman die naar het Westen wil vluchten met zijn gezin. Daar wil hij – in ruil voor protectie – uitpakken over de witwaspraktijken in Rusland en de steekpenningen voor Westerse politici van de Russische maffia. En de Westerlingen – in de geval de Britten – aan te wijzen die daar schaamteloos van profiteren.

Het is natuurlijk deprimerend om te lezen, hoewel het uiteraard ook in de media van dag tot dag te volgen is. Maar wanneer iemand met het talent van Le Carré deze ellende beschrijft, zoals in Ons soort verrader, is dat op zichzelf ook weer een lichtpunt. Magistraal boek (weer) van één van de beste thrillerauteurs ooit.

Voorproefje
“’Wat ik tot nu toe heb gehoord Hector, als ik de lariekoek buiten beschouwing laat, wat ik graag doe, is naar mijn bescheiden mening internationale zwendelarij. Oké, toegegeven, de Dienst heeft best een zekere belangstelling voor internationale zwendelarij en witwaspraktijken. We hebben gevochten voor een aandeel erin toe we in zwaar weer zaten, en nu zitten we ermee opgescheept. Ik doel op dat onfortuinlijk vacuüm tussen de val van de Berlijnse Muur en de dienst die Osama bin Laden ons op 9/11 bewees. We hebben om een deel van de witwasmarkt gevochten zoals we voor een groter deel van Noord-Ierland vochten, en voor wat we ook maar bij elkaar konden sprokkelen om ons bestaan te rechtvaardigen. Maar dat was toen, Hector. En dit is nu, en vanaf het heden, waarin we leven of je dat nu leuk vindt of niet, hebben jouw Dienst en de mijn betere dingen te doen met onze tijd en middelen dan verstrikt te raken in de hoogst complexe raderen van het financiële reilen en zeilen van de City van Londen, dank je wel.’”

In ‘Ons soort verrader’ is John Le Carré in topvorm! Perry en Gail, een jonge stel sympathieke Engelsen ontmoeten tijdens een vakantie op Antigua de Russische multimiljonair Dima. Beide jongelui worden al snel door Dima met attenties overladen. Dat gebeurt niet zonder bijbedoelingen:  Dima, een Russische vijftiger, is actief als witwasser voor het Russische criminele milieu. Omdat hij te veel weet, is zijn leven in gevaar. Hij wil, mét familie, asiel krijgen in Engeland in ruil voor zijn kennis over het Russische misdaadnetwerk dat ook de Britse politieke en financiële wereld heeft aangetast. Terug in Engeland kan Perry contact leggen met de Britse Geheime Dienst. Perry en Gail belanden op die manier midden een kat en muisspelletje tussen de Britse overheid, de Geheime Dienst en de Russische maffia, met Dima als inzet... Een knappe, spannende plot, bevolkt door sterke personages en bovendien geestig verteld, vol spitante dialogen. Een absolute aanrader!