Moord op een etalagepop. Zo had Lydia ook kunnen heten. “Jongentje fietst naar school en ziet een vrouw in een boom hangen. Denkt dat het zijn moeder is vanwege dezelfde rode shawl en baret. Dondert van zijn fiets. Belt met zijn voor de verjaardag gekregen gsm naar huis en krijgt zijn moeder aan de lijn: ‘Er hangt een mevrouw in de boom met jouw kleren aan’.”

Dat beeld zette het verhaal over Lydia, deel elf in de serie Max Winter mysteries, in gang voor Felix Thijssen. Hij licht zijn nieuwe misdaadroman toe, maar blikt ook terug op het ontstaan van de Max Winter serie en beschrijft wat er op zijn eigen nachtkastje ligt. Aan boeken van favoriete auteurs. “Een ander element dat ik in Lydia wilde verwerken was iemand die onder een ‘getuigen beschermingsprogramma viel. Er zijn nog maar enkele organisaties waarvan leden onder een Witness Protection Program kunnen vallen, onder meer de IRA en de ETA. De ETA intrigeerde me, ook omdat die organisatie verloedert en er verleden jaar een aantal ETA-leden zijn gearresteerd. Dat kan niet anders dan via verraad.
Het beschrijven van de consequenties van die twee dingen voor de relatie van Lydia met haar man en haar zoon, vind ik het leukste om te beschrijven”, aldus de auteur.

Lydia, verpleegster in verpleeghuis, heeft Germaine lange tijd verzorgd en is met haar bevriend geraakt. Tot een paar dagen voor haar zelfgekozen dood. Vlak daarna krijgt Lydia bezoek van een ‘advocaat’. Die wil via haar de verblijfplaats van de weduwnaar omwille van een zakelijke overeenkomst. Lydia verneemt per post dat Germaine haar een bankkluis heeft nagelaten. Even later krijgt ze een rouwkaart met een bedreiging aan haar en aan haar zoon Rogier. Ze besluit Max Winter in te schakelen.

Het duurt even voor Max – samen met zijn partner Bart – de zaken op een rij krijgt. Maar dan gaat het ook snel en volgt een ontknoping waarvoor zelfs een helikopter in een vakantiedorp nodig is. Centraal daarbij staat het getuigen-beschermingsprogramma en de wens van een vader zijn zoon te zien en mee te nemen.

De plot lijkt wat vergezocht, maar Thijssen slaagt erin ook de twaalfde Max Winter-thriller netjes rond te breien. Het accent in Lydia ligt dan ook niet zozeer op de afwikkeling van die plot, maar op de gevolgen daarvan voor Lydia, haar zoon en haar huwelijk. En voor Max natuurlijk in dit alles.

Een geslaagde ‘Max Winter’ dankzij de voortreffelijke stijl en verteltrant van Thijssen, en die het best tot hun recht komen in het beschrijven van de psychologische gevolgen van onverwachte gebeurtenissen in een kleine, beschermde omgeving. Thijssens Het diepe water (waarvoor hij in 2007 de Diamanten Kogel kreeg) blijft echter onovertroffen.