‘M’  is, na ‘Morten’ en ‘Mo’, het derde en laatste deel van de Morten Trilogie van Anna Levander, nom de plu van het journalistenduo Dominique van der Heyde (NOS/Nieuwsuur) en Annet de Jong (Telegraaf). Wat lastiger te verteren als je de eerste twee delen hebt gelezen, maar ook het minste deel van de trilogie. Het verhaal wordt verteld vanuit Marijn (gewezen spindocter van premier Morten Mathijsen), Mo (bijna ex-fractievoorzitter en vader van een teruggekeerde Jihadist), Morten zelf en Esther, zijn ex die nog steeds vastzit voor de moord op Mortens vorige spindoctor.

Alles loopt uit de hand: Morten vergrijpt zich aan Marijn, die op het punt staat een schandaleus boek over hem te publiceren, Mo dreigt te worden afgezet en op straat te komen te staan, fractieleden en collega-politici zinnen op wraak en Esther dreigt vrij te komen.
Er ontstaat een kakafonie aan ont- en verwikkelingen, de een nog fantasierijker dan de ander met als hoogtepunt een deus ex magina in de vorm van een steenrijke, onbekende zoon van Morten die zijn politieke ambities wil helpen waar te maken. Maar niet voor lang.

Het is een gekonkel van jewelste. Waar de vorige twee afleveringen nog een mooi beeld schetsten van het Nederland en een inkijkje verschaften in de Haagse politiek van vandaag de dag, giert het slotdeel flink uit de bocht. Niet onaardig geschreven – verre van dat – maar het lijkt wel losgezongen van de eerdere twee delen. Bovendien grijpt het schrijverspaar ook de gelegenheid te de feminisering van de politiek te promoten en een schijnwerper te richten op de lesbische levenswijze. In dat kader: wie dacht dat een kutzwager een schoonbroer was waar je een hekel aan hebt, kan op pagina 243 een nieuwe betekenis van dat woord ontdekken.

Al met al jammer dat ‘M.’ de kwaliteit van deel 2 – en in zekere mate ook van deel 1 – niet kan vasthouden. Maar desondanks een mooie, spannende trilogie over de Haagse politiek door ingewijden.